Nogmaals pootjes

De bokkenpootjes zijn bij opa Jacob goed bevallen. Hij weet te vertellen dat de originele bokkenpootjes ook zacht zijn. In de tijd dat deze koekjes in de fabriek nog met de hand worden gemaakt kan dat ook. Als het bakproces wordt geautomatiseerd moet de receptuur veranderen.
De bokkenpootjesfabriek heeft namelijk speciaal voor het vullen, samenvoegen en dippen van de twee koekjes een sandwichmachine laten ontwerpen. Het probleem is dat deze machine de zachte koekjes kapot knijpt. Dus: de harde bokkenpootjes zijn een nadeel van het voordeel (?) van de automatisering.

Vandaag worden het grote bokkenpoten (zeg maar: 'stalbenen'). Uit het recept van dit bericht maak ik nu 20 koekjes.

Het 'evenwichtig' spuiten van 20 gelijke koekjes vind ik een heel kunstje. Daarom heb ik met paternoplaat (van mijn quilthobby) een malletje gemaakt voor 1 koekje. De mal trek ik met potlood om op bakpapier. Het bakpapier gaat dan weer op z'n kop op de bakplaat. Ik weet niet of je echt last zou hebben van de grafiet uit het potlood. Norit bestaat tenslotte ook uit koolstof.

Met de tekeningetjes is het spuiten van de koekjes een peulenschil. Omdat deze poten veel groter zijn dan de vorige gaan ze 20 minuten op 170 C in de heteluchtoven. Wat ik in het vorige berichtje nog ben vergeten te vertellen: de koekjes plakken aan het bakpapier. Ik steek ze voorzichtig los met een metalen bakspatel. Voorzichtig het bakpapier er af trekken is me nog niet gelukt. De koekjes breken dan (net als bij de sandwichmachine).
Het enige waar ik nog tegen aan loop: hoe krijg ik de chocolade aan de pootjes zonder geklieder?